Με
αφορμή τα σπουδαία αυτά λόγια του μεγάλου Οδυσσέα Ελύτη ήρθε η ώρα να μιλήσουμε
για την εποχή που αγαπάμε όλοι πολύ! Για την Άνοιξη!
Η άνοιξη για εμάς αλλά και για τα παιδιά είναι η εποχή
των χρωμάτων, των λουλουδιών που μας
δημιουργεί το συναίσθημα της Αναγέννησης , της νέας αρχής, είναι η μικρή γλυκιά
κόρη του χρόνου….. Ας ταξιδέψουμε μαζί της μέσα από ποιήματα, τραγουδάκια
,παραμύθια, κατασκευές και άλλες δράσεις
που μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά στο σπίτι.
Ας
ξεκινήσουμε λοιπόν με ένα παραμύθι!
Η κερασιά στην αυλή μου
Από τόσο δα μικρό σποράκι θυμάμαι ένα
μεγάλο, ζεστό χέρι να με κρατάει με αγάπη και μια πολύ γλυκιά φωνή να μου μιλά.
Να με βάζει τρυφερά στο χώμα και σκεπάζοντάς με να εύχεται να μεγαλώσω και να
γίνω. Να γίνω… «τι να γίνω;» σκεφτόμουν τότε. Τώρα ξέρω… ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΝΤΡΟ
γεμάτο με πολλά και ζουμερά κεράσια. Και πώς να μην γίνω; Αφού κάθε λίγο και
λιγάκι μου μιλούσε, μου τραγουδούσε και με χάιδευε σαν μικρό παιδί. Και κάθε
μέρα όλο και περισσότερο έλαμπαν τα μεγάλα γκριζογάλανα μάτια του όλο αγάπη και
‘γω μέρα με την μέρα ψήλωνα και φούντωνα. Έμαθαν οι ρίζες μου, τα κλωναράκια
μου και το φύλλωμά μου εκτός από το νερό και τον ήλιο να χουν ανάγκη και την
αγάπη του. Έτσι μεγάλωνα.
Κάθε
Ιούνιο απαντούσα σε αυτή τη φροντίδα με τον τρόπο μου. Τα κεράσια μου ξεχώριζαν
σε μέγεθος και γεύση. Φυσικά αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τα παιδιά της
γειτονιάς. Σχεδόν έναν μήνα τα φιλοξενούσα πάνω στα κλαδιά μου. Σκαρφάλωναν όλο
χάρη και σβελτάδα, βρίσκανε μια καλή θέση στα αναπαυτικά κλαδιά μου και αυτό
ήταν. Το μόνο που ακουγόταν ανάμεσα στα γέλια τους ήταν ο ήχος που έκαναν τα
κουκούτσια πέφτοντας στην αυλή. Γιατί από την γλυκιά φωνή που γνώριζα από
σποράκι τίποτα, κουβέντα, δεν τα μάλωνε ποτέ. Μόνο τη χαρά του ένιωθα για τους
μικρούς μας φίλους, που τους πρόσεχε υπομονετικά και διακριτικά πίσω από το
παράθυρο. Καμιά φορά βέβαια εμφανιζόταν να κατεβάσει απ’ τα κλαδιά μου κάποιο
παιδάκι που δεν τα κατάφερνε αλλά και πάλι δήθεν τα μάλωνε:
-
«Μην ανεβαίνετε, θα πέσετε. Και συ που πήγες τόσο ψηλά; Κατέβα γρήγορα!!».
‘Άλλοτε
πάλι θυμάμαι, αφού ευχαριστιόταν τα μεσημέρια του κάτω από τη σκιά μου, μόλις
δρόσιζε λίγο μάζευε με τις σακούλες τα κεράσια μου να τα μοιράσει στους
γείτονες.
Τον
Απρίλη δεχόμουν ένα αηδόνι, κάθε χρόνο το ίδιο. Έμαθα να το περιμένω με
λαχτάρα. Όλο το βράδυ μου κρατούσε συντροφιά με το πανέμορφο κελάηδημα του.
Μέχρι να ξημερώσει με μάγευε με τη φωνή του και καθισμένο στο πιο ψηλό κλαδί
μου εξιστορούσε τις περιπέτειες του από τις μακρινές, ζεστές χώρες.
Τον
χειμώνα πάλι, γέμιζαν τα κλαδιά μου χιόνι. Ονειρεμένο ήταν όπως έπεφτε πυκνό
και πολύ, σε μεγάλες νιφάδες που λαμποκοπούσαν, ιδίως το βράδυ με το φως του
φεγγαριού. Ονειρεμένο… αλλά και τόσο παγωμένο… ο άνθρωπός μου και πάλι με
προστάτευε. Καθάριζε τα κλαδιά μου απ’ το χιόνι μην σπάσουν από το βάρος.
Μάλιστα έναν χειμώνα που ήταν πραγματικά πολύ βαρύς και κρύος μέχρι που σκέπασε
τις ρίζες μου να μην παγώσω και κάθε πρωί ερχόταν όλο ανησυχία μέχρι να
καταλάβει ότι ήμουν καλά και όλο μου μιλούσε και με κοιτούσε με τόση ζεστασιά
που έφτανε βαθιά μες τον κορμό μου και με ζέσταινε σαν ήλιος. Τόσο που την
άνοιξη πάντα του χαμογελούσα μέσα από τα φύλλα και τα μπουμπούκια μου και του
ετοίμαζα τα πιο γλυκά κεράσια… γιατί και ‘γω τον αγαπούσα.
Άλλωστε
το γεγονός ότι είμαι δέντρο δε σημαίνει ότι δεν αγαπώ. Ίσα ίσα να ξέρεις ότι τα
δέντρα και νιώθουν και σε ακούν και πονάνε και αγαπάνε. Φύτεψε ένα δέντρο και
συ μικρέ μου φίλε, φρόντιζέ το να μεγαλώσει, δώσε του αγάπη και θα το
διαπιστώσεις…
Πηγή:
Τραγούδια για την Άνοιξη
Να Η Άνοιξη
( Παιδική Χορωδία
Σπύρου Λάμπρου)
Να η Άνοιξη
πάλι
που μας ήρθε παιδιά
με τα ωραία λουλούδια
που ανθούν στα κλαδιά.
Τραλαλα.
Όλη η πλάση φαντάζει
όμορφη ζωγραφιά
τα πουλάκια λαλούνε
πάνω ‘κει στα κλαδιά.
Τραλαλα.
Το τραγούδι της άνοιξης
( Ελεωνόρα
Ζουγανέλη / Ευριπίδης Ζεμενίδης)
Από τα κρύα του χειμώνα σαν
περάσεις
Θα δεις να ανθίζουνε λουλούδια φοβερά
Τις μυρωδιές τους θα γευτείς και θα τα χάσεις
Τα χρώματά τους θα σου πάρουν τα μυαλά
Είναι η άνοιξη με όλα της τα πλούτη
Με τα πουλιά να κελαϊδούν εκεί ψηλά
Μυρίζει έρωτα, θυμάρι και μπαρούτι
Είπα μυρίζει; Εννοώ μοσχοβολά
Άνοιξη είναι που σημαίνει ελευθερία
Και τα χαμόγελα χαρίζονται αφειδώς
Στη φύση γύρω συντελείται πανδαισία
Κανείς δε νιώθει και δεν είναι μοναχός
Μοναχική βασίλισσά μου αγαπημένη
Είναι η άνοιξη με φόρεμα λευκό
Από το χέρι μας τραβά και κατεβαίνει
Στον καταγάλανο και δροσερό γιαλό.
Η άνοιξη
(Παιδική γωνιά)
Ήρθε η
άνοιξη παιδιά
άνθισε η
αμυγδαλιά
λάμπει ο
ήλιος πιο ψηλά
γιορτάζει η φύση, τι χαρά!
Άνθισαν
και τα λουλούδια
τα
παιδιά λένε τραγούδια
τα ζουζούνια ζουζουνίζουν
οι μέλισσες παντού γυρίζουν.
Φύσηξε απαλό αεράκι
κούνησε
το χορταράκι
ανθισμένες
πασχαλιές
μυρωμένες
οι αυλές.
Τα
πουλάκια τιτιβίζουν
όλα άνοιξη μυρίζουν
σε βουναλάκια και πλαγιές
χελιδονάκια έχουν φωλιές.
Γειά σου κύριε μενεξέ
( Ελένη Βιτάλη)
Δύο συ και τρία ‘γω
πράσινο πεντόβολο
μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε μενεξέ.
Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο.
Τζίντζιρας τζιντζίρισε
το ροδάνι γύρισε.
Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά.
Χοπ αν κάνω αριστερά
πάνω στη βατομουριά.
Το `να χέρι μου κρατεί
μέλισσα θεόρατη
τ’ άλλο στον αέρα πιάνει
πεταλούδα που δαγκάνει
Το δέντρο
(Φοίβος
Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Γιώργος & Πέτρος Χατζηπιερής)
Το
δέντρο που φυτέψαμε
στου κήπου τη γωνιά
μεγάλωσε κι απάνω του
φωλιάζουν πουλιά
Παπαρούνες, κρίνα, πανσέδες, γιασεμιά
μαργαρίτες, ρόδα, ανθίζουν στα κλαριά...
Μας κοροϊδεύει αυτός,
κι αντί για τα πουλιά
μας αραδιάζει
λουλούδια με φτερά !!
Το δέντρο που φυτέψαμε
στου κήπου τη γωνιά
μεγάλωσε κι απάνω του
φωλιάζουν πουλιά
Καλαμάρια, μύδια, τσιπούρες και σαργοί
καραβίδες, στρείδια, γαρίδες κι αστακοί...
Μα πού τα βρήκε αυτός,
τόσα θαλασσινά
και μες στον κήπο
θα φτιάξει κακαβιά !!
Το δέντρο που φυτέψαμε
στου κήπου τη γωνιά
μεγάλωσε κι απάνω του
φωλιάζουν πουλιά
Αλεπούδες, τίγρεις, λιοντάρια τρομερά
αντιλόπες, ζέβρες, αρκούδες κι ερπετά...
Τα άγρια ζώα τα πήρε για πουλιά,
κι έφτιαξε ζούγκλα στου κήπου τη γωνιά !!
Ραταρα ρατατα ρατατα ραραρα
Το δέντρο που φυτέψαμε
στου κήπου τη γωνιά
μεγάλωσε κι απάνω του
φωλιάζουν πουλιά
Χελιδόνια, αηδόνια, σπουργίτια κι αετοί
πελαργοί, κοτσύφια και τσαλαπετεινοί...
Ναι, τώρα μάλιστα, μας μίλησε σωστά
και κελαϊδούνε στο δέντρο τα πουλιά !!!
Ραταρα ρατατα ρατατα ραραρα
Μη
μιλάς άλλο γι' αγάπη
(Διονύσης
Σαββόπουλος)
Μία η άνοιξη
ένα το σύννεφο χρυσή βροχή
βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί
σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά
σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά
Μη μιλάς
άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή
Μία η
θάλασσα ένας ο ήλιος της γλάροι λευκοί
ήλιος και θάλασσα γλυκό κορίτσι ζεστό πρωί
πρωί κι ορθάνοιξα τα δυο σου πέταλα μ' ένα φιλί
κι εσύ μου χάρισες όλη την άνοιξη σ' ένα κορμί
Μη μιλάς
άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή…
ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΧΕΛΙΔΟΝΑΣ
Με την εμφάνιση του
πρώτου χελιδονιού, τα παιδιά παλαιότερα
έβγαιναν στους δρόμους να τα καλωσορίσουν και κρατώντας
στο χέρι ένα στεφάνι λουλουδιών στο οποίο ήταν κρεμασμένο ένα ομοίωμα
χελιδονιού, τριγύριζαν τις γειτονιές, τραγουδούσαν και ζητούσαν φιλέματα.
Συνήθως γέμιζαν ένα
καλάθι με φύλλα κισσού και το περνούσαν από ένα ραβδί. Στην άκρη του έβαζαν την
ξύλινη χελιδόνα. Γύρω από το λαιμό της κρεμούσαν κουδουνάκια που ηχούσαν
χαρμόσυνα καθώς προχωρούσαν. Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, τα κουδουνάκια τα
κρεμούσαν στο ομοίωμα του χελιδονιού.
Ξεκινούσαν, λοιπόν,
πρωί-πρωί κάθε 1η Μαρτίου και χτυπούσαν τις πόρτες των γειτόνων
τραγουδώντας τα ανοιξιάτικα κάλαντα, τα «Χελιδονίσματα». Κάθε νοικοκυρά, στην
οποία τραγουδούσαν τα κάλαντα, έπαιρνε λίγα φύλλα κισσού από το καλάθι και τα
έβαζε στο κοτέτσι της για να γεννούν οι κότες πολλά αυγά την επόμενη χρονιά. Σε
αντάλλαγμα η νοικοκυρά έβαζε κεράσματα στο καλάθι των παιδιών. Τα κεράσματα
ήταν συνήθως αυγά.
Η κατασκευή της
χελιδόνας ποικίλλει από περιοχή σε περιοχή της Ελλάδας. Στα Γιάννενα, έπλαθαν
τη χελιδόνα με κρεμμύδι και λεμόνι στα
οποία κολλούσαν πούπουλα. Στην Κοζάνη, η χελιδόνα ήταν ξύλινη. Στη Θράκη,
έπαιρναν από την εκκλησία το περιστέρι του Αγίου Πνεύματος.
Μερικά
από τα πιο γνωστά χελιδονίσματα που τραγουδούσαν ήταν :
Δόνι,
δόνι χελιδόνι
έλα στο μπαλκόνι,
φτιάξε τη φωλιά σου
και βγάλε τα πουλιά σου.
Χελιδόνι
μου γοργό
που’ ρθες απ’ την έρημο,
τι καλά μας έφερες;
-Την υγειά και τη χαρά
και τα κόκκινα αυγά.
Χελιδόνα
έρχεται
απ΄τη Μαύρη θάλασσα
πύργον εθεμελίωσε.
Κάθησε και λάλησε
και γλυκά κελαήδησε!
Μάρτη, Μάρτη μου καλέ
και Φλεβάρη φοβερέ,
ο Απρίλης ο γλυκύς
έφτασε δεν’ναι μακρύς!
Μωρ’κυρά, καλή κυρά,
έμπα στο κελάρι σου,
φερ’αυγά σαρακοστιανά,
ώσπου να’ρθ’η Πασχαλιά,
με τα κόκκινα αυγά!
Ήρθε ήρθε η χελιδόνα
ήρθες κι άλλη μελιδόνα
κάθισε και λάλησε
και γλυκά κελάηδησε!
«Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη, φοβερέ
κι αν φλεβίσεις κι αν
τσικνίσεις
καλοκαίρι θα μυρίσεις.
Κι αν χιόνισες κι αν
κάκισες
πάλι άνοιξη θ’ ανθίσεις.
Ζωγραφίζω το χελιδόνι, το κόβω και το κολλάω επάνω σε ένα καλαμάκι!
Προσέχω να αφήσω λευκή την κοιλίτσα του!
ΠΗΓΗ: https://gr.pinterest.com/pin/457467274635650255/
Χρωμάτισε
κι εσύ ό,τι σου θυμίζει άνοιξη!!!!!
